annenin ağlaması

dayanması güç, insanın yüreğini paramparça eden olaydır. annenizin ağladığı durumdan haberdar olmasan dahi ağladığı için gözlerinizin dolmasına neden olan durum. eğer babanız yüzünden ağlıyorsa, sizi babanıza saldırmaya kadar itebilecek durum. (bkz: ânalar ağlamasın!)

babam yüzünden ağlamıştı, bende saldırmıştım. doğru tespit. (bkz: verdim artını)

"size her şeyi anlatabilirim ama bağımlı olduğumu öğrendiği gün annemin döktüğü gözyaşlarını anlatamam." ( jagged )

tüm şehit annelerimizin ellerinden öperim. döktüğünüz gözyaşının haddi hesabı yok. o gözyaşlarının hesabı nasıl verilir bilmiyorum hakkınızı helal edin..

insanın içini yakar. küçükken sırf annem ağladığı için yanına çöker hüngür hüngür ağlardım. sonra büyüdüğümde bir öğrendim ki ya mahalledeki yaşlı birinin ölümüne ağlıyormuş ya da gelin giden genç bir kıza. gel gör, 80 olaylarında dayım vurulmuş ve ölmüş. annem "ben seni ağlaya ağlaya emzirdim, sen daha çocukken gözyaşı içtin" derdi bir aralar. dünyaya gözlerimizi açar açmaz gözyaşı içmişiz. kadere bak amına koyim.

(bkz: hiçbir yere sığamamak) onu ağlamaya iten bütün şartlara sövüp saymaktır hayatında hiç kötü söz söylememiş hatta düşünmemiş bile olsan. en çok da kendi çaresizliğine.

annem en az 5 6 aydır ağlıyor. gidip sarılıyodum ağladığında. ağlama diyodum. şimdi onu da yapamıyorum lan. ağlama annem. ağlama. sen ağladıkça ben de ağlıyorum bak. ağlama.

üzer, çok üzer.

şehir dışında okuyorum. uzun uzadıya konuşuyoruz telefonda. yav laf arasında şaka olsun diye "yılbaşını da bensiz geçireceksin he, yazııık" dedim. allah'ım bir başladı ağlamaya. susturamadım. içli içli ağlıyor. şimdiye kadar baban yoktu, şimdi sen de olmayacaksın diye. o ağladı, ben ağladım. çaktırmayayım diye amma abartıyorsun he dedim, kahkaha ata ata güldüm birde. ama yüreğimi parçaladı be.

kahroluş. normalde dışarıda öylesine gezerken hiç tanımadığım bir kadını ağlarken görsem yanına otururum. elimden geleni yaparım iyi olması için. en kötü ihtimalle bir mendil uzatırım mesela. ama annem de öyle olamıyor. yapamıyorum. rahat bir şekilde "tamam anne sakin ol" diyerek sakinleştiremiyorum. olmuyor. deliriyorum. çaresizce kahroluyorum. "nasıl ağlarsın"lı "hayır ağlayacak ne var"lı cümleler kurup kızıyorum. hatta bazen bağırıyorum. hani benim annem ya, benim. sanki hiç ağlamaması gerekiyormuş, sanki hiç ağlayamazmış gibi hissediyorum. ve deliriyorum. sinirden ben de ağlamaya başlıyorum bazı anlar. anneler hep gülsün be.

tum dunya sizi istemese bile bir tane cift goz size daima ilk dogdugunuz anda ki gibi bakabilir o fedakar annelerimizdir. gozunden birak yas akmasini kaslarinin egilmesi bile beni alt etmeye yetmistir. merhametimin sonsuz tarafi iyi ki varsin uzun omurlerin olsun canim anam

dün gece yine şahit oldum.ablam çok hasta diye bir anda ağlamaya başladı.allahtan sakinleştirdim yoksa bende ağlardım kesin.o ağlamasın be ben ağlamaktan helak olayım ama o bir damla gözyaşı düşürmesin gözlerinden.içim gidiyor.

benim annem çok ağlar duygusaldır ama bir sabah babam annemin kollarında hareketsiz yatıyor annem de feryat figân ağlıyordu "kurban olurum sana gitme" diye işte onu ölsem unutmam herhalde

anneler çocuklarini askere gönderirken ağlarlar. benim annem bunu tam 5 kere yaşadı. özellikle büyük abim askere giderken kendini tutamisti. komşuların annemi sakinleştirmeye çalıştıkları aklımdan çıkmaz. 2 ci abimde de aynı şekilde kötü olmuştu. ama ilki kadar değildi çünkü ilk göz ağrı giderken bu duruma biraz olsun alismisti. çok şükür ki ikisi de kritik bölge de askerilk yapmamışlardi. bu biraz olsun annemi rahatlatmisti. 3 abimı de askere gönderirken yine ağladı. tam bu sefer ağlamicak alıştı derken havaalanında olduğu yere yıkıldı çünkü bu sefer korktuğu başına gelmişti 3. oglu komandoydu kayseri de. geçtiğimiz gün patlama yaşanan yer varya tam orası. annemin tedirginliği uzun sürdü bu defa çok korkuyordu çünkü terör olaylari artmisti ve abimin ustalık yapacağı yer, kritik bölgede olma ihtimali çok yüksekti. kotu haber işte tez duyulur. hakkari çıkmıştı.askerliğini burada tamamlicakti. evet koyun annemi kendi yerinize neler hissettiğini anlamaya çalışın. çok zor gerçekten çok zor. neyse ki allah'tan bişey olmadı. o zor günler geçti. 4.kişi de bendim.askere gitmek için saçımı 3 numaraya vurmaya gitmiştim mahallemizdeki berbere. (mahallemizin adeti parasız yapılır ) o sira annem de markete alışverişe çıkmış berberin önünden geçiyor. saçımı kestirdiğimı görünce ağlamaya başladı. annem ya. ersin abi "ne agliyorsun bu kaçıncı ya sen hep böyle aglicak misin"demişti. haklı mı haksız mı bilemiyorum. anneler mucizedir. allah analarımızı başımızdan eksik etmesin.

herhalde dünyanın en iğrenç durumu, sizi dünyaya getiren, herkesten çok seven koruyan kollayan insanın ağlamasına izin vermekte ne bileyim biraz show bence.

eve çok yorgun gelince ablama annemi arasana agliyo mu diyorum (bkz: anam ağladı)

ben ölüp gitsemde o ağlamasın be bir damla gözyaşı yere düşerse ben bunun acısına katlanamam

canım annemin ağlamasına kıyamam ama çiçeğinin dalı kırıldı diye ağlarken gülesin geliyor

24 kasım annem ve babamın evlilik yıldönümü. yengem de yıldönümü için hediye yaptırtmış. hediyede magnet şeklinde fotoğraflar var. annemin normal bir şekilde teşekkür etmesini bekliyordum ama bir anda gözyaşlarına boğulduğunu gördüm. canımdan can gitti resmen ne yapacağımı bilemedim. gidip diyemedim ki anne ağlama.

Dünyada insanı en çaresiz hissettiren olay belki de. Bugün teyzem için gözümün önünde içten içten ağlayan anneme ağzımı açıp da tek kelime edemedim. "Her şey düzelecek, teyzem iyileşecek, ağlama" diyemedim. Sarılamadım...

benim aram annemle hiç iyi değildir. hatta çoğu zaman annem benim ölmem için dualar bile eder. genel tabiri beddua olan dualar yani. ama o ağladığı zaman, içimden bir şeyler kopar. onu sevmememe rağmen. onla yakın olmamama rağmen. ölse üzülmeyeceğim belki de ama onun ağladığını görmek istemiyorum. içimden bir şeyler kopuyor, taa yüreğimden. + tamam sus ağlama! yeter ağlama! diye kızarım, iki kelime dahi etmediğim insana